Zdecydowanie najlepszą metodą odbudowy kości jest zastosowanie kości pochodzącej od samego pacjenta. Chirurg stomatolog pobiera kość np. z okolicy zatrzonowcowej (okolica dolnych ósemek) lub z okolicy bródkowej pacjenta i przeszczepia ją w miejsce przyszłej implantacji. Własna kość jest najlepszą bazą pod przyszłą odbudowę. Jest ona źródłem żywych komórek kostnych oraz najlepiej pobudza procesy regeneracyjne do wytworzenia pełnowartościowej kości.
Wadą tej metody jest konieczność wykonania zabiegu w dwóch lokalizacjach z pobraniem kości w formie małych płytek lub bloczków czy zeskrobanych wiórów kostnych z jednego miejsca i z ich przeniesieniem do miejsca planowanej implantacji, w efekcie powstaniem dodatkowej rany.
W przypadku gdy pacjent obawia się przeszczepu własnej kości istnieje możliwość zastosowania innego materiału. Rozwiązaniem jest kość ludzka pochodząca od dawców z „banków kości”. Istnieją też preparaty otrzymane na bazie kości pochodzenia zwierzęcego, alg morskich czy też wytworzone syntetycznie. Wszystkie mają strukturę chemiczną zbliżoną do naturalnej kości.
Poszczególne materiały mają atesty i są całkowicie bezpieczne dla pacjentów. Różnią się cechami, które wpływają na skuteczność procesu odbudowy kości. Każdy z materiałów kościozastępczych ma swoje zalety, ale również ograniczenia. Jedynie doświadczony implantolog o szerokiej wiedzy z zakresu różnych technik odbudowy kości jest w stanie wykorzystać odpowiedni do sytuacji pacjenta materiał. Dzięki temu wybiera jedną z wielu dostępnych, a nie jedyną wyuczoną technikę regeneracyjną.
